آدم دوربرش خیلی بود. خوب خودش هم خوشگل بود هم درس حسابی می خوند هم همه چیزش ردیف بود.

یه مدتی خوب شیطونی کرد. که تو این مدت من ازش خبر نداشتم تا همین چند وقت پیش که یه دفعه ای دیدمش. ردیف نبود. انگاری دلش خیلی پر بود.

با هم رفتیم ۱ قدمی بزنیم. ازش پرسیدم:

– چه خبر؟

با حالت گرفته گفت  از دفعه آخری که دیدمت هیچ خبر به درد بخوری نیست.

ـ چه می کنی ؟

میرم و میام

فک کردم دوس نداره ازش سوال کنم واسه همین ساکت شدم.

یه مدتی که به سکوت گذشت؛ برگشتم طرفش دیدم چشمامش پر اشکه دلم ریخت

روشو اونور کرد که اشکاشو نبینم

پرسیدم چی شده

بغضش دو برابر شد…

سرشو گذاش رو شونم و بلند بلند گریه کرد و یه چیزایی گفت

میگفت: فکر می کردم باید دنبال کسی که آرزو داری بگردی اما نفهمیدم خودش میاد .

وقتی هم گشتم همه جا دنبالش گشتم اما نمی دونستم بعضی جاهارو اصلا نباید می گشتم.

به هر جایی رفتم اما نفهمیدم تو هر جا بخشی از وجودمو جا گذاشتم.

دنبال آدم رویاهام گشتم حتی تو نکبت و مردابی که مطمئنا اون اونجا هیچ وقت نبود.

حالا دیگه این من اون منی نیست که اون آدم رویاها رو آرزو می کرد. حتی اگه آرزو هم کنه دیگه لیاقته اونو نداره.

اومدم بهش نزدیک شم اما با هر قدم ازش دور شدم و حالا حتی رویاش هم از خیالم رفته.

نمیدونستم چی بگم.

هرچی میگفتم بدتر می شد.